Klimmen: het voorspel

Prachtige plaatjes toch altijd, als je naar de Tour de France kijkt. Hoe zou dat toch zijn om het zelf te doen? In 2016 hadden we Oostenrijk, Italië en weer Oostenrijk op het vakantieprogramma zijn. En om die eerdere vraag te beantwoorden, ging de fiets mee achterop de auto. 

Allereerst een paar dagen in het Stubaital in het plaatsje Neustift. Er was toch wel een serieuze kriebel om het fietsen te proberen, de eerste dag in de namiddag ben ik een klein rondje gaan proberen om het toch eens te proberen. Een klein rondje gefietst in het dal van de Stubai Gletscher. En dan vanuit het dal omhoog een dorpje in. Wat is het steil! En wat is het zwaar! Maarrr.. Wat is het ook gaaf! Afzien met een geweldig uitzicht. Op een gegeven moment was er een weggetje dat zo steil omhoog ging dat ik het gevoel had achterover te vallen als ik doorging. Maar de toon was gezet, dit ga ik nog een keer doen!

Een week later verbleef ik in het dorpje Crone bij het Idromeer. Voor nu een wat langer tochtje gepland, de eerste serieuze tocht door de bergen! 

Mijn enige digitale hulpmiddel naast mijn "domme" snelheidsmeter/kilometer op het stuur is mijn telefoon. Ik gebruikte viewranger en google maps om een beetje de weg uit te zoeken. Crone nog niet uit begon de eerste beklimming. Pfff. Afzien! In mijn hoofd was ik een soort riedeltje aan het afspelen om in een soort cadans te komen. Op een gegeven moment kwam ik bij een splitsing. Mijn route ging naar rechts en dat zag er goed uit, ik was op mijn top gekomen! Dacht ik. Het ging even een stukje naar beneden, maar het verhaal vertelde op die splitsing niet dat het om de berg heen ging en daarna weer een heel eind steil omhoog.

Vol goede moed daalde ik af, stuurde ik naar links met de weg mee tegen de berg aan en moest ik weer klimmen. En stoppen. En weer klimmen en weer stoppen. Volgens mij ben ik wel drie of vier keer gestopt en pas toen zei ik tegen mijzelf: het is gewoon nog een heel eind omhoog klimmen en er moet echt een knop weer op. Dus ik probeerde weer een cadans te vinden en op karakter weer verder. De weg zou moeten uitkomen bij een kapelletje en even verder zou een kruising zijn waar meerdere wegen samen kwamen. Het kapelletje kon ik de hele tijd zien liggen. En dat kapelletje was ook de eerste plek waar ik even stopte. Dat moest ook wel, het was te mooi om er zomaar voorbij te fietsen. Je fietste er letterlijk onderdoor.

Na het kapelletje was het een klein stukje naar het kruispunt wat dan echt het hoogste punt zou zijn van de fietstocht en restte de beloning (of niet?): de afdaling. Maar eerst was het nog even zoeken. Op het kruispunt kwamen meerdere bij elkaar en het was niet helemaal duidelijk welke weg ik moest hebben. Ik raakte aan de praat met wat Italianen die al even naar mijn fiets zaten te kijken. Uiteraard zaten zijn perfect gesoigneerd op de fiets en was vermoedelijk hun outfit al duurder dan mijn hele fiets. Ze vroegen of ik bij het kapelletje was wezen kijken. Dat bevestigde ik. Daarna vonden ze het toch wel een bijzonder fietsje. Dat kennen ze helemaal niet daar in Italië, een fiets is òf een mountainbike òf een racefiets òf een stadsfiets. Vervolgens ontdekte eentje dat het een Specialized was en daarvan reed er eentje zelf ook op (hij uiteraard op de S-Works, ik netjes op een instap hybride 😄). Vervolgens vroeg ik ze welke weg ik terug moest nemen naar Crone. Toen keken ze me wat vreemd aan. Crone? Ben je daar dan vandaan gekomen? Heb je dan die beklimming gedaan vanaf de andere kant van dat kapelletje? Dat dus. Op wilskracht kom je kennelijk een heel eind.

De weg terug was geweldig. Prachtige uitzichten en door een leuk plaatsje. Slechts één keer was het een soort van schrikken toen ik de bocht niet kon houden, het gaat toch wel rap naar beneden, maar er kwam niets aan, dus ik had wat speling. Maar een gewaarschuwd mens telt voor twee. Het was de eerste echte rit door de bergen. Zwaar, maar echt heel gaaf om te doen. Dan toch ook maar die Ötztaler Gletscherstraße proberen volgende week!