Klimmen: de finale

Oké, klimmen vind ik dus leuk. En inmiddels ben ik in het Ötztal aanbeland. Laat dat nu net de plek zijn waar je via asfalt naar het hoogste punt van Europa kunt fietsen. Het is 18 augustus 2016 en ik ga het proberen. Ik heb 's avonds in een vrije lange app de dag samengevat. Zo is het grootste deel van dit artikel ook ontstaan.

Voor de vorm ook maar een banaan en wat mueslirepen gekocht. Vanuit het plaatsje Längenfeld om 9 uur 's morgens vertrokken. Eerst nog via wat weggetjes naast de hoofdweg richting Sölden en het laatste stuk via de hoofdweg gereden. Vlak voor Sölden had ik mijn banaan al op, die zat niet lekker op mijn rug.  Sommige stukken waren nu al best wel even pittig. Bij Sölden eigenlijk te vroeg het dorp (en daarmee de bergen) in gegaan, waardoor het even zoeken naar de Gletscherstraße, en de stijging was echt al heftig. Het was dusdanig zwaar dat ik eigenlijk al bedacht had dat het misschien wel een beetje te zwaar zou zijn, eigenlijk was het een probeersel en een idee, maar echt ervoor getraind had ik natuurlijk niet. In ieder geval wilde ik wel even op de echte Gletscherstraße gereden hebben. En die vond ik met de Viewranger app op de telefoon (die ondertussen ook met de Strava app de rit aan het opnemen was en daarmee stelde ik toch wel de batterij ernstig op de proef).

De echte klim begon. Man man, het ging maar door. Dit was toch wel andere koek. Twee mensen reden voor me, ik haalde ze in, ze stonden al bijna stil. Daarna werd ik ingehaald door anderen die vermoedelijk hetzelfde dachten. De eerste pauze nam ik na een km of 3 of 4. Dat hielp wel, zo'n powerreep! Voor het eerst dat ik de energie mijn lijf in voelde stromen. Toch maar weer verder. Rond 6 km zou de tolpoort van de auto's zijn, kijk of ik dat kan halen. Even verder draai je dan om de berg naar links en daar was de tolpoort in beeld. En nog mooier: het was het moment dat ik de gletsjer kon zien liggen. Dat gaf een boost. Ik ga het gewoon doen! Daar ook wat ligaatjes weggewerkt. Daarna weer verder en bij het bord "8 van 12" km dacht ik dat ik nog meer moest, dat hielp ook. Even later achter een groep MTB ers aan. Eerst enkele inhalen, daarna pauze. En na een paar bochten weer. Nog even met een Duitse mountainbiker gepraat. En weer verder. Het was ongelooflijk zwaar, maar op wilskracht kwam het eind toch echt in zicht! En gehaald!

Mijn vrouw en twee zoontjes kwamen aanrennen op de top. Ik was echt heel trots en een beetje emotioneel dat het gelukt is. Bij het restaurant op de berg een bord kaiserschmarrn weggewerkt en wat gedronken. Daar was ik wel aan toen. 

Vervolgens nog gewoon even de toerist uitgehangen door met zijn allen met de bakjeslift naar de top van de berg te gaan om de bizarre wereld van de gletsjer te bekijken. Hoewel heel indrukwekkend viel het toch wat tegen. Het was niet zo indrukwekkend als de eerdere top die we eerder in de week hadden gezien, ondanks de vele sneeuw die hier lag. 

Daarna terug met de lift en klaarmaken voor de reis terug. Maar terug? Om naar het allerhoogste punt te fietsen moest ik nog door een tunnel heen en dan kon ik de Tiefenbachgletscher nog zien. En dat wilde ik natuurlijk! Voor de tunnel zag ik een Nederlandse auto staan waar iemand stond de fotograferen. Blijkt het gewoon mijn oude buurjongen (ja diezelfde!) uit mijn kleine oude dorpje te zijn! Hij maakte een foto van mij.

De klim door de tunnel was iets bizars. Je ziet het einde van de tunnel, maar het gaat nog best flink omhoog. En het was er nat. Als er een auto door de tunnel reed klonk dat als een trein. Aan het einde van de tunnel was er een bocht naar een groot parkeerterrein. De weg eindigde en vanaf die plek starten de skiliften. Heel trots nog steeds, ondanks de toch wat jammere plek daar op dat parkeerterrein.

Op het parkeerterrein warmere kleren aangedaan en de afdaling kon beginnen. Om 14:55 ging ik de tunnel in. Afdalen vond ik eng in de tunnel. Slecht zicht en nat. Maar na de tunnel werd het leuk. In het begin nog wat afremmen hier en daar, maar uiteindelijk alleen bij de scherpe bochten. Ik was heel snel bij Sölden. Bij de bushalte zag ik toevallig mijn vrouw en kinderen nog. Dat kwam mooi uit, ik kon me snel omkleden en de warme kleding meegeven met de bus. Ik vertrok gelijk met de bus voor het laatste stuk terug naar Längenfeld gefietst. Gewoon over de weg. 50 minuten na de top kwam ik (gelijk met de bus) aan bij het appartement. Helaas heeft mijn telefoon het batterijtechnisch niet gehaald en heb ik de terugreis niet meer opgenomen. Maar wat lekker zeg, supertrots! Op wilskracht kun je meer bereiken dan ik had verwacht.

's Avonds in Längenfeld heerlijk uit eten geweest en nagenoten.